Zie ginds komt de stoomboot!

We zijn in afwachting van Sinterklaas en het bezoek van de ouders van Michiel. Sinterklaas in China, dat zal wel een hele andere ervaring zijn. Waarschijnlijk ook heel herkenbaar en heerlijk even terug naar de oer Hollandse roots. Yip heeft een paar keer zijn schoen mogen zetten en dat vond hij toch wel een bijzonder iets. Vooral die grote wortel in zijn schoen en dan de volgende ochtend zit er een cadeautje in. Het grappige is dat hij als eerste zijn schoen pakt en die aan wil trekken, de cadeautjes vind ie (gelukkig) nog maar bijzaak. We gaan dus aanstaande zondag Sinterklaas vieren. Op zondagochtend worden we om 11.00 uur op de Nederlandse Ambassade verwacht. Sinterklaas zal daar een bezoek brengen aan de Nederlandse kindjes die in Beijing wonen. Voor ons dus ook een goede gelegenheid om weer wat mensen te leren kennen. We hebben hier nog geen Nederlanders leren kennen, met uitzondering van de collega´s en partners van Michiel z’n werk. We bevinden ons vooral in het gezelschap van Engelsen, Australiërs en andere nationaliteiten. Wat erg leuk is en ook goed voor ons Engels. Alleen probeer maar eens uit te leggen wie Sinterklaas is … en Dikkie Dik ;-) Vanmorgen hadden we Yip’s wekelijkse speelochtend in ons huis. We hebben ons van de goede kant laten zien, lekkere MonChou taart gemaakt zonder MonChou (gelukkig kan dit ook met Philadelphia) en Yip had al zijn speelgoed opgepoetst. We hebben ze een boek van Dikkie Dik laten zien, ze vonden het nogal een vreemde naam … maar toen ze Dikkie Dik leerden kennen was het helemaal goed. De taart was ook een succes nummer. Al met al weer een succesvolle ochtend achter de rug.

Michiel is sinds gisteren de trotse bezitter van een echt Chinees rijbewijs. Het afgelopen weekend heeft hij flink gestudeerd en gisteren heeft hij zijn theorie examen succesvol afgerond. Leuk hoor…na twintig jaar je rijbewijs te hebben weer theorie examen te moeten doen. De gehele procedure was weer een typisch staaltje Chinese bureaucratie. ’s Ochtends vroeg naar het Politie bureau in Langfang (waar Fokker Elmo is gevestigd). Aangezien mijn verblijfsvergunning daar is verleend moet ik ook daar mijn rijbewijs halen. Langfang ligt namelijk in een andere provincie dan Beijing. Probleem is echter wel dat niemand daar Engels spreekt. Dus ging er iemand van Elmo mee om me naar de juiste loketten te leiden en mijn examen te kunnen doen (hopelijk in het Engels). Eenmaal aangekomen moesten we van het ene loket naar het andere maar het ging nog best snel. Toen…..alweer een medische keuring. Nou ja, keuring. Even mijn handen laten zien (ik denk om te zien of een stuur kan vasthouden of zo), twee oude kleuren kaarten om te testen of ik kleurenblind was en een ogen test van 30 seconden. Binnen 5 minuten stond ik weer buiten met weer een stempel op het formulier. Toen weer terug naar een van de balies in een ander gebouw om papieren te krijgen om het examen te kunnen doen. Nu werd het weer wat lastiger. De Chinese vertaling van mijn formulieren was niet akkoord en het examen kon alleen op vrijdag worden afgenomen en niet op maandag. Das balen…heel het weekend voor niets zitten leren. Ik ben toen toch nog weer eens gaan vragen waarom er eerst werd aangegeven dat we iedere dag examen kunnen doen en nu ineens weer niet. Mijn Chinese collega is toen weer terug gegaan naar het bureau om het verder uit te zoeken en ja hoor….twee uur later (inmiddels bijna 12.00 uur) kreeg ik te horen dat ik om 13.30 uur examen moest doen. Kon ik voor de tweede keer die dag mijn agenda omgooien. Uiteindelijk zat ik om half twee tussen 50 andere Chinezen in het Engels achter de computer mijn test te doen. Een half uur later was ik geslaagd en weer een half uur later had ik al mijn rijbewijs in mijn handen. Hoe zo bureaucratie. Wat een top organisatie hier in China! Daar kunnen we in NL nog wat van leren. Nu alleen nog een auto :)

Sinds 2 weken maken Yip en mama Beijing onveilig op de fiets. Nou ja onveilig … vorige week zijn wij achterna gezeten door vijf blaffende hondjes. Mama is niet zo’n held met honden, maar gelukkig ben ik het harde fietsen niet verleerd ondanks dat de versnellingen op de Chinese fiets niet zo stabiel zijn. Het is wel heerlijk om even op pad te gaan met de fiets. Boodschapjes halen, ergens een koffietje drinken, je wereld wordt net iets groter. Voor Yip is het wel even wennen om nu achterop de fiets te zitten, maar hij roept nog steeds vrolijk tegen de Chinezen “Au” (zijn manier om “Ni Hao” te zeggen).

De supermarktwagentjes in de Jenny Lou zijn niet altijd even veilig. Dat bleek wel twee weken geleden. Om een bepaalde redenen maken ze soms de zitjes in de winkelwagens vast zodat de kinderen niet in het wagentje kunnen zitten. Yip heeft daarom al een paar keer los in het wagentje gezeten en dan eet hij vrolijk de helft van de druiven op, die pas aan de kassa worden afgewogen. Twee weken geleden stond ik met iemand te kletsen in de supermarkt, wat ook een belangrijke ontmoetingsplaats is, en toen viel Yip in het wagentje. Hij moest flink huilen, maar ik had nog niet gezien dat hij flinke bloedde boven zijn oog. De mensen van Jenny Lou kwamen meteen met een pleister aan, maar die hebben we maar niet over zijn oog geplakt. Hij bleek een flinke snee boven zijn oog te hebben, na overleg met een paar vriendinnen en met Michiel zijn we toch maar naar de Eerste Hulp van het ziekenhuis gegaan. Michiel was net die dag vertrokken voor een bezoek aan een Chinese Airshow in de buurt van Hong Kong en zou niet thuis slapen. De chauffeur opgetrommeld met behulp van de ayi van een vriendin (die Engels en Chinees spreekt) en op naar het ziekenhuis. Tegelijkertijd met ons werd er een spoedgeval binnen gebracht en ja hoor je raadt het al, dat heeft ons de halve avond gekost. We zijn geholpen door een Amerikaanse arts die werd geassisteerd door een Chinese verpleegster, dus alles kon gewoon in het Engels wat erg prettig was. De snee van Yip is dichtgeplakt en is nu gelukkig al bijna niet meer te zien. Voordat ze gingen hechten werd Yip gewogen, zijn bloeddruk en hartslag gemeten en daar had meneertje Yip niet zo veel zin in al die gekke apparaten aan zijn lijf. Ze hebben ons verder goed geholpen, maar het duurde erg lang allemaal. Na de ingreep moesten we ook direct in cash betalen. Uiteindelijk waren we pas rond 21 uur thuis.
Naast de baglady, de leather lady heb ik weer een andere lady ontdekt: “De puffy coat lady”! De puffy coat lady maakt donsjassen. Warme jassen zijn hier noodzakelijk, het is nu al koud, maar het schijnt nog niets voor te stellen. Dus ik heb me gisteren maar een puffy coat aan laten meten. Ik ben erg benieuwd naar het resultaat, over week of twee zou die klaar moeten zijn.

Aanstaande zaterdag ons eerste bezoek, de ouders van Michiel. We zijn er helemaal klaar voor, de gastenkamer is op orde en we hebben er zin in om ze Beijing en de omgeving waar we wonen te laten zien. En daarna op naar Nederland voor Kerst en Oud en Nieuw!
Tot zover weer een update uit China!

Tot mails, ziens, etc.
Michiel, Annick & Yip